De dolle avonturen van Bart in de USA – deel 2

Some guys have all the luck. Of dat zeggen ze toch. Vorig jaar nog vertoefde art director Bart Knockaert enkele weken in China voor een werkreis, en sinds vorige week wordt hij ‘uitgeleend’ aan Periscope, een groot reclamebureau in Minneapolis, USA. Gezien het grote succes van zijn China-dagboek zal Bart ook nu weer regelmatig zijn nieuws aan het thuisfront delen op deze blog. Verwacht u aan verhalen over vreemde ontmoetingen, licht afwijkende werkmethodes en andere cultuurschokken.

SPRINGCON

Alleen een trek om de mond van de bestuurster verraadt dat ze heeft geluisterd. Ik had gevraagd of ze me een seintje wou geven als we de bushalte van de Minnesota State Fair hadden bereikt maar ze blijft onbewogen. Ik laat ze met rust en besluit om dan maar héél goed op de bordjes te letten. Ik was er veel liever naartoe gefietst maar het regende al de hele morgen en op de bus is het nu eenmaal een stuk droger. “What’s going on at the State Fair?”, vraagt ze plots. Ik struikel even over mijn woorden maar krijg toch uitgelegd dat er een Comic Convention is (een beurs met Amerikaanse stripverhalen). Ze knikt en enkele haltes verder roept ze door de micro naar 3 jongens die gaan uitstappen: “Hey, are you going to that comic book festival? Would you mind if this guy tags along?” Ze knikt mijn richting uit en de jongens halen hun schouders op. “There you go”, lacht ze en terwijl ik uitstap, gooit ze er nog een “Make some friends!” tegenaan.

Darren, Dave and Chad (ik schat ze ongeveer 16 jaar) zijn blijkbaar nogal laat voor hun doen. We zijn bijna een uur te vroeg maar ze vrezen dat we geen kans meer zullen maken op de giftbag voor de eerste 500 bezoekers. De rest van de wandeling gaat over Pokemon: “I mean, there wasn’t even a Wartortle in his whole deck. Of course we lose every time.” Ik heb niets aan het gesprek toe te voegen, glimlach en zwijg.

Bij het binnenkomen zit zowaar The Joker zelve op een bankje zijn giftbag te checken. Het is een puber die zich helemaal à la Heath Ledger uit ‘The Dark Knight’ heeft geschminkt. Hij doet aan cosplay: mensen verkleden zich in hun favoriete stripfiguur en bezoeken op die manier de beurs. In Japan is het al een eindje waanzinnig populair en ik wist dat het fenomeen ook in Amerika bestaat. En het valt allemaal best mee zolang tieners zich er mee bezig houden. Maar als er een 40-jarige, papperige Superman en een ronduit dikke Green Lantern de hoek om komen stappen, kijk ik toch wel even op. Schaamte is hen helemaal vreemd want dit is hun biotoop! Ze poseren breeduit lachend voor iedere camera en keuvelen ondertussen lekker bij. Je weet wel, superhelden onder elkaar. The Predator en Darth Vader hebben het wat moeilijker om te babbelen en lopen dan maar in het gelid door de gangen. Batgirl en een andere (zeer geslaagde) Joker zijn gezellig samen op stap. Spiderman loopt hen bijna omver. “I’m sorry, but I’m kind of fogging up in here.”, mompelt hij door zijn masker… Och ja, de kinderen vinden het vast geweldig.

Ik laat het carnaval voor wat het is want het is dringend tijd om op zoek te gaan naar enkele parels die nog in mijn collectie ontbreken. Het wordt een vruchtbare dag. Ik vind enkele boekjes waar ik al sinds 1998 naar op zoek ben en vind eindelijk nummer 2 van ‘Y, The Last Man’. 5 jaar geleden in New York was die nog onvindbaar. Er wordt gekocht, gepraat, gegeten en gelezen. Ik rust even uit op een bankje en twee zestigers komen voor mij zitten. Ze halen een grote stapel oude strips boven. Ik vermoed uit de jaren ’40. Ze controleren de staat van hun nieuwe aanwinsten en zoeken de mogelijke waarde op in hun catalogus. Een man die er al even zat slaat ze gade. Zijn interesse wordt gewekt door een bepaald boekje en algauw zijn de drie aan het onderhandelen. Ik sta recht. Ik heb nog een afspraak met een stripfan van Periscope en ga haar oppikken aan de ingang om samen nog eens rondje door de beurs te doen.

METEO

Deze morgen zijn de tornado’s het grote item op de flatscreen in de ontbijtzaal. Een reporter van Fox brengt live verslag uit van tussen de takken van een omgewaaide boom, Brad Pitt leeft mee met de slachtoffers in Joplin en beelden van gekantelde trucks en vernielde huizen flitsen voorbij. Zondag was het plots heel donker geworden in de hotelkamer. Van aan de computer zag ik dat de regen met bakken uit de lucht viel. Op de lege parking aan de voorkant van het hotel tekende de harde wind golven in de striemende regen. Terwijl ik het mooie schouwspel met de iPhone aan het filmen was, raasden boven de noordelijke suburbs van Minneapolis een drietal tornado’s voorbij. Eén man stierf, 30 mensen raakten gewond en tientallen huizen werden vernield.

Iedereen zit naar de televisie te staren. Ik vang een gesprek op aan een tafeltje vlak naast mij en plots snap ik wat al die grote, luidruchtige gezinnen de laatste dagen in het hotel komen doen. Het zijn slachtoffers van de tornado’s die door het stadsbestuur in de hotels van de stad zijn verspreid. De man naast mij hoort op het nieuws dat er gisterennacht is ingebroken in veel van de getroffen huizen. De politie heeft de patrouilles verhoogd maar hij is bezorgd en gaat straks toch even kijken.

Nu, woensdagmorgen, belooft het een vrij mooie dag te worden, al is het echt wachten tot de zomer aanbreekt. En die zomer is naar het schijnt heel erg warm, net zoals de winters hier ook verschrikkelijk koud zijn. Je hoort het van iedereen. Je ziet het aan de bordjes langs de weg en je merkt het aan het asfalt. Het wegdek is, in tegenstelling tot de rest van de stad, in een erbarmelijke staat. Achter Periscope zijn ze aan het dak van de Metrodome van de Minnesota Vikings (American Football) aan het werken. Er was vorige winter tijdens een sneeuwstorm bijna een halve meter sneeuw op gevallen en het dak van het gebouw is ingestort (check op YouTube).

Het buitenleven valt in die koudste maanden dus helemaal stil maar de stad is erop voorzien. Downtown heb je tussen ieder groot gebouw een skywalk. Je parkeert je 4×4 dus ergens ondergronds, gaat naar de eerste verdieping en via de skywalks kun je kilometers blijven wandelen. Gewoon, van gebouw naar gebouw, zonder ook maar één voet buiten te zetten. Zou het aan de winters liggen dat iedereen hier zo warmbloedig is? Ik ben doorgaans blij dat ik een trui aan heb, en doe er makkelijk nog een jasje bovenop terwijl iedereen hier vrolijk fluitend in T-shirt rondhuppelt.