De dolle avonturen van Bart in de USA – deel 1

Some guys have all the luck. Of dat zeggen ze toch. Vorig jaar nog vertoefde art director Bart Knockaert enkele weken in China voor een werkreis, en sinds vorige week wordt hij ‘uitgeleend’ aan Periscope, een groot reclamebureau in Minneapolis, USA. Gezien het grote succes van zijn China-dagboek zal Bart ook nu weer regelmatig zijn nieuws aan het thuisfront delen op deze blog. Verwacht u aan verhalen over vreemde ontmoetingen, licht afwijkende werkmethodes en andere cultuurschokken.

Jetlag & nieuwe vrienden

Diego glimlacht even als ik hem vertel dat ik via Philadelphia naar Minneapolis ben gevlogen: “Philadelphia airport is hell and it takes too long. I always try to avoid it when I come over”. Ik ben 21 uur onderweg geweest en ik zit inderdaad niet bijzonder fris aan het ontbijt.

Enkele bleke oudere koppels en een handvol grote gezinnen hebben zo goed als alle tafels van de ontbijtzaal ingepikt en Diego heeft nog net het laatste tafeltje kunnen versieren. Ik vraag hem of we de tafel kunnen delen. Het wordt een aangenaam en geanimeerd gesprek over leven, werken en de stand der dingen. Diego is een Spanjaard die na Erasmus in Stockholm is blijven hangen. Hij is daar getrouwd en is sinds kort papa. Hij is hier een week op cursus en reist dan naar Chili. Zijn specialiteit is mijnbouw en hij moet de mijn waar die 33 mannen zo lang vast zaten bezoeken. Ze weten blijkbaar nog altijd niet precies wat daar is misgelopen: “It’s all very strange“.

Hij is een jaar ouder dan ik maar heel duidelijk wereldburger (hij heeft in zowat elk continent in de grond gezeten). Anderhalf uur later – de ontbijtzaal is al helemaal leeg – nemen we afscheid en besluiten we om dagelijks samen te ontbijten. Het doet deugd om zomaar uit het niets met iemand te praten en te voelen dat het eigenlijk wel klikt. Twee Europeanen aan de bak in de States. Ik hoop op nog zulke ontmoetingen.

Periscope: More Talent, more Tightly

www.periscope.com

Het is precies 8 minuten stappen van mijn hotel naar het kantoor van Periscope (ik heb het getimed, ja). Het gebouw is een grote doolhof, die bijna uit zijn voegen barst van het volk. Hier is de crisis duidelijk voorbij, want er wordt aan een razend tempo aangeworven. Ik krijg samen met Erin, Kelly en Tamara een rondleiding. Voor ons gevieren is het vandaag de eerste dag. We doen op een drafje alle afdelingen en stellen onszelf voor:

– “Hi, I’m Bart from Belgium”.

– “Oh, really??” …

Tijdens de crisis was het verloop in Periscope helemaal stilgevallen en was het een tijdje best gezellig geworden. Iedereen bleef waar hij was en leerde de anderen beter kennen. Maar de recente aanwervingsgolf houdt het bedrijf nu helemaal gegijzeld. De nieuwe gezichten zijn niet meer bij te houden en plaatsgebrek zorgt voor een constante verhuis van bureaus, werkstations en mensen. Periscope kocht een nieuw gebouw aan de overkant van de straat en is druk bezig met verbouwen maar ondertussen is iedereen een beetje op drift. Tja, hun baseline klopt wel: “More Tightly” is het zeker.

Ik krijg een alfabetische telefoonlijst waarop alle medewerkers en hun functies vermeld staan. Door daarop aan te duiden met wie ik voor wat in contact ben gekomen, moet ik proberen door het bos de bomen te zien en mensen aan functies en klanten te linken. Op de lijst staat ook een kleine plattegrond van de drie verdiepingen. Mijn bureau is er wel op aangeduid maar de kaartjes zijn te klein om echt bruikbaar te zijn. Door de intercom schalt iets in de aard van “Chris you have a call on #650, please take the call on #650”. Mijn maag ligt een beetje overhoop en ik hoop echt dat ik straks de toiletten terugvind.